Marathon Berlijn 2014: Het proces van afzien
Gepubliceerd op 1 oktober 2014
Waar moet ik beginnen. De ‘reis’ naar de marathon begon eigenlijk al in november 2012. Ik had mijn zinnen gezet op de Marathon van Rotterdam. Ik had immers al een aantal halve marathons gelopen en na de Halve Marathon van Eindhoven in oktober 2012 (tijd: 1:45:51) dacht ik dat ik er wel klaar voor was. Op myasics.nl had ik een schema in elkaar gezet maar voor ik hier goed en wel mee gestart was ging het eigenlijk al mis. Ik kreeg last van een blessure waar ik een aantal maanden zoet mee was. Dit bracht mijn voorbereiding aardig in de war. Uiteindelijk werd ik wel weer ‘fit’ maar echt tijd voor een goede voorbereiding was er niet meer. Uiteindelijk lukt het in maart 2013 om nog een duurloop van 30km te lopen maar hierna kwamen de pijn en blessures weer terug. De Marathon van Rotterdam ging het dus helaas niet worden. Met een vervelend gevoel heb ik Rotterdam vanuit de huiskamer op TV gevolgd. Na deze periode bleef ik eigenlijk kwakkelen. Soms ging het een tijdje goed, maar vaak was ik verplicht om weer wat gas terug te nemen. Het was volgens mij oktober 2013 dat ik me in een soort van impulsieve opwelling in schreef voor de marathon van Berlijn. In december liep ik vrij makkelijk 30km maar hierna kreeg ik forse klachten aan mijn rechterknie (lopersknie). Via twitter had ik ondertussen contact met Bob Stultiens en hij was bereid om mij te helpen in mijn voorbereiding naar mijn eerste marathon. Ik heb toen bij Bob thuis afgesproken en aangegeven wat ik wilde. Hierna hebben we samen een plan opgesteld.
Het gesprek met Bob was super en het klikte meteen. Hij wilde mij graag helpen met de trainingen voor Berlijn! Ik was op dat moment nog steeds niet blessurevrij waardoor het trainen in het begin moeizaam verliep. Ook de halve in Egmond moest ik tot grote spijt laten schieten. De knie-blessure was hardnekkiger dan verwacht. Na een tijd ging de pijn van mijn rechter naar mijn linker-knie; erg vervelend. Rond maart begon alles letterlijk weer wat beter te lopen maar een voorjaarsmarathon – waar ik stiekum toch op had gehoopt – zat er nog niet in. De knieen waren herstellende en de duurlopen gingen steeds beter. Dit was ook mede te danken aan mijn fysiotherapeut Rene Smolders, die me in tijden dat het wat minder ging toch steeds weer opgelapt kreeg. De door Bob gemaakte schema’s bevielen goed. Ook als er even gas terug genomen moest worden wist Bob hier goed op te anticiperen door de schema’s wat aan te passen. Het bleef constant balanceren tussen overbelasting en belastbaarheid maar ik merkte dat ik steeds sterker werd. De blokken met korte wandelingen tussen intervalblokken door kan ik trouwens iedereen aanraden. Voor mij werkte dit zeer goed op zowel fysiek en mentaal vlak.
De maanden die volgden heb ik lekker kunnen trainen. Af en toe met een kleine terugval in de vorm van een lichte blessure maar er was duidelijk een stijgende lijn te zien. Ondertussen deed ik nog mee met wat wedstrijden zoals de Singelloop in Weert (10km), Koning van Spanje in Gulpen (34k) en de Veluwezoomtrail (27k). Rond juli kreeg ik na een iets te fanatieke offroad-training wat last van mijn linkervoet. Deze begon te zeuren bij lange duurlopen. Toch maar even naar de fysio geweest en na een paar behandelingen voelde het weer een stuk beter.
Op vakantie in Frankrijk (Provence) in augustus heb ik een aantal geweldige trainingen gehad in de vorm van een heuvelachtige MTB-route met veel hoogtemeters. Ook heb ik een keer een boulevard-loop gedaan in Cannes. Erg mooi!
Na de vakantie begon ik toch weer wat last te krijgen van mijn linkervoet, ook mijn rechterachillespees voelde niet helemaal lekker. Het was nu midden augustus (nog zo’n 5 weken voor de marathon) en een blessure kon ik natuurlijk niet gebruiken. De trainingsweken werden zwaar en dat begon ik te voelen. Vanaf dat moment liep het totaal niet meer lekker. Omdat de marathon er snel aan zat te komen speelde het ook enorm in mijn hoofd. Ik weet dat lichaam en geest aan elkaar verbonden zijn en dat wanneer het mentaal niet goed voelt, dit ook neveneffecten kan hebben op je lichamelijke gestel of blessures.
Door een tip van Bob ben ik vervolgens bij Bert van Schaijk terecht gekomen. Bert is naast een sportmasseur, een gepassioneerde hardloper en een hartstikke positieve en aardige vent. Bert heeft vervolgens de spieren en pezen eens goed onder handen genomen. De spieren voelde weer wat beter en het vertrouwen kwam hierdoor ook weer wat terug.
Een dag na de massage van Bert had ik mijn langste duurloop van 35 km. Conditioneel en fysiek was ik goedgetraind en mocht dit totaal geen probleem zijn. Echter dachten hier enkele pezen wat anders over. Toch wist ik dat het er nu er op of er onder was. Deze duurloop was een ultieme test om te kijken of de marathon haalbaar was. Het plan was: 1 uur inlopen, halve marathon in Hamont, 20-30 minuten uitlopen.
De 35km werden getrotseerd al was het op het tandvlees. Na thuiskomst deed mijn achillespees pijn en normaal lopen lukte niet echt goed meer. Ondanks dat de 35km was gehaald was dit geen goede boost voor mijn zelfvertrouwen. Hoe zou de achillespees namelijk na een paar dagen reageren en had ik mezelf niet ‘kapot’ gelopen? Toch maar weer opnieuw een afspraak gemaakt bij de fysiotherapeut. Met schaamrood op mijn kaken kwam ik bij hem op de praktijk (“Daar ben ik weer…”). Na een grondige inspectie was zijn analyse dat er met de achillespees niet veel aan de hand was. Wat overbelast maar niets belangrijks; sterk genoeg voor het lopen van de marathon.
De laatste 2,3 weken voor Berlijn heb ik nog weinig gelopen. Het doel was om mijn pezen zoveel mogelijk te laten herstellen. Ik kan je vertellen dat dit geen fijn gevoel is. Het was voor mij moeilijk in te schatten wat zo’n maximale tapering-off met het duurvermogen zou doen. Bob zei dat ik me hier geen zorgen over hoefde te maken en dat dat wel mee zou vallen.
Voor het gevoel heb ik een week voor de marathon op 21 september de 10 miles van Bree gelopen. Dit is een leuk event waar ik vorig jaar nog 1:15:21 op de klok had gezet. Voornemens was om dit jaar niet voluit te gaan maar om nog even de spieren te prikkelen op snelheid. Het resultaat viel niet tegen; 1:17:08.
Op weg naar Berlijn
Zaterdag 27 september 05:00 uur, de auto is ingeruimd en we rijden met de familie (mijn vriendin Yvette, mijn dochters Ivy (6) en Eryn (3) en mijn moeder Annie) richting Berlijn. Afgesproken is met mijn neef Kim om in zijn appartement te verblijven. Kim woont al jaren in Berlijn en is vorige week verhuisd naar een leuk huis net buiten het centrum. Hierdoor mochten wij in zijn leegstaande appartement blijven wat hij nog huurde (leegstaand is hier echt leeg). Het appartement lag aan een zijstraat van de Yorkstraße. En laat die nu net op de route van de marathon liggen (tussen 20 en 21 km). Ideaal dus!
Na een perfecte en voorspoedige reis komen we rond het middaguur aan bij Kim, zijn vrouw Judith en zijn kinderen. Na een kopje koffie gedronken te hebben is het tijd om het startbewijs op te halen bij “Flughafen Tempelhof”. We rijden met de auto eerst even naar het centrum om daar de spullen af te gooien. Het appartement ligt op 4-hoog (auw, dat wordt achterstevoren naar beneden kruipen maandagochtend ;)) dus we moeten een aantal keren omhoog vanwege onze volksverhuizing (5 luchtbedden, stoeltjes, etc.).
Bij Flughafen Tempelhof aangekomen zie ik ineens een bekend gezicht bij de taxi staan. Het was niemand minder dan Scott Jurek; misschien wel de beste ultraloper ter wereld. Na een kort praatje gemaakt te hebben ga ik met hem op de foto. Ontzettend leuk was dat. Hij ging ook de marathon lopen. Het schoot nog even door mijn hoofd om te vragen of hij me wilde hazen maar ik deed het toch maar niet. Hij zou toch veel te hard gaan 😉 (uiteindelijk bleek hij hem in 3:25 gelopen te hebben)
Binnen is het druk en ik werd overspoeld met gadgets, kleding, schoenen; alles wat met hardlopen te maken heeft. Slim als ze zijn moest je eerst alle kraampjes voorbij om het startbewijs op te halen. Het lukte me om niet in de verleiding te komen om iets onzinnigs te kopen 😉
Ondertussen had ik de dag al heel wat kilometers gelopen en helaas begon mijn achillespees weer wat op te spelen (wedstrijdspanning?). Mede hierdoor namen de zenuwen behoorlijk toe. Omdat ik niet halverwege uit wilde vallen heb ik op dat moment al besloten om mijn sub 3:45-4:00 te laten varen en mijn doel bijgesteld naar ‘uitlopen’. Na dat beslissingsmoment voelde het een stuk beter in mijn hoofd en begon ik er weer zin in te krijgen.
‘s Avonds zijn we de hele familie naar een Tibetaans restaurant geweest; heerlijk gegeten voor weinig geld! Wat is Berlijn toch een mooie stad. De mensen zijn er zo relaxed en het eten is er erg goed (en goedkoop). Na het eten zijn we vervolgens weer naar het appartement gelopen en op tijd naar bed (luchtbedje) gegaan.
Ondanks alle verhfoto_klaar_makenalen die ik had gehoord en gelezen over ‘de nacht voor de marathon’ heb ik heerlijk geslapen. Om 7:00 uur werd ik gewekt door de wekker en na een douche en 2 boterhammen met chocopasta liep ik naar de metro op de Yorkstraße.
Het was niet moelijk om de juiste metro te kiezen want het station was overspoeld met hardlopers.
Na een kwartiertje in de metro komen we aan op station ‘Tiergarten’. Aldaar is een ware hardloopgekte losgebarsten. Duizenden altleten liepen in een lange sliert naar de startvakken. Alles was prima geregeld en ik werd als vanzelf het startvak ingezogen.
Ik start vanuit het laatste startvak (H). Dat moet nou eenmaal als je voor de eerste keer meer doet. Ik zie mensen uit heel de wereld. Mensen in alle soorten en maten; zwaar afgetraind maar ook stevig / mollig dat je denkt dat ze verdwaald zijn. Het wordt me hier duidelijk; iedereen kan de marathon lopen. Ongeacht wat er in je genen zit. Als je maar wilt! Voor me staan een groepje Japanners, duidelijk vol van zenuwen, te tetteren. Naast me staat een man uit Mexico een schietgebedje te doen. Er wordt in mijn buurt opvallend weining gelachen en het is de spanning die bij de meeste deelnemers overheerst. Ondanks de massa mensen voelde ik me alleen. De marathon loop je niet samen. Je bent op jezelf aangewezen. Onder luid gejuich en applaus wordt het startschot gegeven voor de professionele lopers. Het is nu precies 8:45 uur. Startvak H moet nog even wachten. Na 20 minuten begint de speaker af te tellen voor de start van ons startvak. Om 9:09 kom ik over de start. De marathon is begonnen. Hier heb ik maandenlang voor getraind en naar toe geleefd!
Zoals voorgenomen besluit ik rustig aan te beginnen. Het begin is nogal druk dus erg veel keuze heb ik ook niet. Na 800 meter passeer ik de Siegessäule en de eerste kilometer kom ik door in 6:05. De bedoelling is om te genieten van de omgeving (ik had me zelfs wat verdiept in de historische gebouwen van Berlijn) maar door de drukte heb ik hier eigenlijk helemaal geen tijd voor. Ik ben vooral bezig met mensen ontwijken en op te letten om niet tegen iemand aan te knallen. Het weer is prachtig en voordat ik het door heb tik ik de 5k aan in 28:33. Gelukkig voelt mijn lichaam goed en heb ik weining last. Mijn achillespees voelt ietwat gespannen maar zeker niet verkeerd.
De kilometers tikken weg en bij iedere drankpost neem ik een korte wandelpauze om mijn drankjes rustig te kunnen drinken. Effectief verlies je weinig tijd wanneer je even over gaat op wandelen bij het drinken.
Met mijn familie had ik afgesproken dat ze zouden staan tussen de 20 en 21 kilometer bij de Yorkstraße, net voor de helft dus. Dat is een leuke ‘marker’ om naar toe te werken. Het lopen gaat nog steeds erg gemakkelijk en ontspannen en dit heeft mede natuurlijk te maken met het relaxte tempo. Aangekomen bij de Yorkstraße zijn mijn kinderen blij om me te zien en na een korte groet loop ik snel weer door. Mijn neef heeft zelfs nog een spandoek gemaakt. Erg leuk.
Van de Yorkstraße loop ik vervolgens naar de Goebenstraße waar ik om de hoek het halve marathon punt bereik. Ik klokte daar een tijd van ongeveer 2:03 minuten. Ik kom er achter dat de afstand op mijn Garmin niet helemaal klopt met de afstand van het parcours. Volgens Garmin heb ik al bijna 22km gelopen. Op dit tempo wordt een sub 4:00 lastig. Omdat ik mijn achillespees toch nog niet helemaal vertrouw besluit ik om op hetzelfde tempo door te gaan.
..25km… 30km. Volgens de boekjes begint de marathon pas bij de 30. Bij mij gaat het nog super en het kost me amper moeite. Die handjes klappen met kinderen (en volwassenen) blijft leuk. En het het horen van je naam (staat op startnummer) is en blijft ook een aparte ervaring die niet gaat vervelen. De ambiance, het publiek, ze schreeuwen je naar de finish. Ik kan zelfs nog wat versnellen in deze fase. Met Yvette had ik van te voren afgesproken ze opnieuw te treffen bij de 37km dus dit was een mooi doel om naar toe te werken. Ondertussen begint het parcours meer op een slagveld te lijken. Mensen met met kramp, rekken tegen een boom. Een man die op zijn bovenbeen aan het slaan is om zijn spier los te krijgen. Ik zie letterlijk mensen omvallen! Veel mensen beginnen te wandelen wat er nog eens voor zorgt dat je extra op moet letten om niet tegen iemand aan te botsen. 35km… het gaat nog steeds goed maar aan de finish durf ik nog niet te denken. Het is nog ver. Daar heb je die diezelfde gekke japanners weer van bij de start. Het tetteren is gestopt en lijkt dat ze het zwaar hebben. Even voel ik een prikkel in mijn kuit en bekruipt me het angstige gevoel dat wanneer dit kramp is, het als nog wel eens voorbij kan zijn. 7km lopen met kramp is bijna niet te doen. Ik neem me voor er niet aan te denken en even later ben ik het ook weer vergeten. Bij de 37km ‘scannen’ mijn ogen aan beiden kanten het publiek om te kijken of mijn kroost me op zit te wachten. Wat een mensen! Bij 38km nog steeds niemand te zien en ik begin er ernstig rekening mee te houden dat ik ze gemist heb (achteraf bleken zij mij net gemist te hebben). Opeens begint mijn maag vervelend te doen en worden mijn benen zwaar. De man met de hamer heeft me toch gevonden. Totaal onverwachts slaat hij in als een bom. Was het de warmte, was het mijn familie die niet naast de kant stond, waren het de verplicht overgeslagen trainingen van afgelopen weken, te weining gedronken/gegeten, of hoorde dit gewoon bij de marathon? De laatste kilometers kunnen nog wel eens zwaar worden. Hardlopen gaat nog steeds maar ik besluit toch een iets langere wandelpauze te houden bij de drankpost. Boerend en kokhalzend probeer ik mijn maaginhoud binnen te houden. Opeens tikt er een medeloper op mijn schouder die roept “come on!”. Als een afgerichte hond gehoorzaam ik hem en probeer ik mijn tempo weer te op te pakken, Dit lukt me vrij aardig. Het is nog 1,5km en voor het eerst ga ik echt geloven dat ik de finish ga halen. Mijn benen voelen zwaar maar om de een of andere reden is er toch nog wat energie over om te blijven lopen. Bij het ‘Konzerthaus’ loopt de route de hoek om en opeens zie ik op een afstand de ‘Brandenburger Tor’. ‘Zelfs als mijn achillespees hier afscheurt kan ik de finish op mijn knieen halen ‘, gaat door mijn hoofd. Ik denk aan de foto die ik van Remco kreeg via Twitter. Op deze foto was de ‘Brandeburger Tor’ met de welbekende blauwe streep op het asfalt te zien. Dit is het moment. Door duizenden toeschouwers word ik aangemoedigd en naar de finish geschreeuwd.
Ik finish in 4:08 en daar ben ik hartstikke tevreden mee. Mijn eerste marathon is een feit. Ik weet zeker dat mensen die mij kennen dit een jaar of 5 geleden nooit geloofd zouden hebben. Maar ik heb het gedaan. Sterker nog; het eerste wat ik denk nadat ik de finish over ben is: volgend jaar weer. Dan doen we het opnieuw. Hopelijk met wat minder blessures en iets meer genieten. Da ga ik volle bak voor een spetterende tijd van 3:30 – 3:45.
