Als je moet... dan moet je
Gepubliceerd op 14 juni 2016
Van mezelf ben ik niet heel erg gestructureerd. Als het de stoelgang betreft, probeer ik er een strak schema op na te houden. Indien in de ochtend het vaste ritueel netjes wordt afgewerkt, is de rest van de dag meestal ook wel te voorspellen. Dus: Opstaan, 2 boterhammen met hagelslag, kopje koffie, even naar het toilet en hup naar(of aan) het werk.
Komt er een kink in de kabel of gaat om één of andere reden het ritueel afwijken, dan kan het soms voorkomen dat ik op de meest vervelendste momenten ‘moet’. En laat dit nou meestal zijn tijdens het hardlopen. Nu hoeft dat bij een eenzame bosloop in de ochtendstond niet zo’n probleem te zijn. Bomen zien niks en mensen zie je er meestal niet. Dit is overigens wel eens een keer voorgekomen.
Tot zover niets aan de hand.
Bij de grotere stadsmarathons is het vervelend, maar meestal is er een overvloed aan Dixies die een oplossing bieden. Mocht het onverhoopt gebeuren tijdens een training dan is er vaak nog wel een sluiproute te bedenken met was escapes in de vorm van een struik of een (verlaten) tuintje — dit is me gelukkig nog nooit gebeurd. Eerlijk waar. Net niet. Het leverde me wel de snelste 1000 meter ooit op (dit record heeft trouwens nog jarenlang op mijn Strava geprijkt).
Nee, het zijn de kleinschalige hardloopevenementen waar ik me zorgen over maak. De wedstrijden waarbij je alleen Dixies ziet bij de start en waar de rest van de route voornamelijk door woonwijken gaat. Daar vind je vaak geen dienstdoende struik, laat staan iets wat op een Dixie lijkt. Ik heb ooit serieus overwogen om in een container te springen. Ja echt.
Het is dus wel eens voorgekomen dat ik met houten benen de finish over ben gelopen, rechtstreeks door naar het eerste de beste openbaar toilet. Het laat de man met de hamer misschien even vergeten maar lekker loopt het niet (laat staan dat het charmant is).
Maar laten we wel zijn; beter een negatieve split dan een negatieve slip ;)
Happy running
