De Berlijnse muur...
Gepubliceerd op 3 oktober 2015
Zo werd ik vorig jaar nog uitgeloot, voor Marathon Berlijn 2015 had ik minder geluk. Lang zag het er naar uit, dat ik er dit jaar niet zou lopen. Maar toch, via enkele omwegen was het me dit jaar toch weer gelukt om een startbewijs te bemachtigen. Marathon Berlijn zou mijn 8e marathon worden.
Vorig jaar kwam ik de finish over in een tijd van 4:08 uur. Dat moment was ik blij, maar achteraf ook wat teleurgesteld. Dit jaar stond ik er beter voor. Bob had in mijn trainingsschema wat meer intervallen verwerkt. Dit leidde 3 weken eerder al tot een nieuw PR op de halve marathon (1:33). Nou kun je, mijns inziens, een halve marathon niet echt vergelijken met een hele. Ook 2x een halve maakt een hele gaat hier niet op (zelfs bij 3x niet). Bij marathons komt een belangrijk aspect kijken; voeding.
Zaterdagochtend rijden we net als vorig jaar - het begint al een beetje op een traditie te lijken − met de auto naar Berlijn. Dit jaar bestaat het gezelschap uit mijn moeder Annie, mijn zus Mirja en ik. Ik ben de chauffeur en het is rustig op de weg. Berlijn is heel goed te doen met de auto maar het blijft een ‘pokke eind’. Ook dit jaar verblijven we weer bij mijn neef Kim en zijn gezin, die al jaren in Berlijn wonen. Zaterdag rond 14:00 uur komen we aan en we worden zoals altijd weer super gastvrij ontvangen. Leuk om iedereen weer te zien!
Nadat we even op adem zijn gekomen gaan Kim en ik op weg naar Flughafen Luchthaven om aldaar mijn startbewijs op te halen. Kim woont net buiten het centrum in het stadsdeel Lankwitz, een rustige wijk aan de zuidkant van Berlijn. Om bij de S-bahn (metro) te komen moeten we eerst een stukje bij de bus. Aangekomen bij Tempelhof is het al lekker druk.
De organisatie van de marathon geeft ieder jaar het advies om niet op zaterdag je startbewijs te halen maar net zoals vorig jaar is er geen wachtrij. Bij de Expo koop ik nog even een paar compressiesokken en het officiële ‘Marathon Berlin 2015’ shirt mag natuurlijk ook niet ontbreken.
We spreken af in de stad met de vrouw van Kim, Judith, haar kinderen, mijn moeder en Mirja om samen een hapje te eten in Mitte. We eten bij ‘Que pasa’ een Mexicaans restaurant wat ligt in de Oranienburger Straße, een bekende uitgaanstraat in het oostelijke gedeelte van Berlijn.
Blijkbaar word ik door de organisatie van de marathon gezien als Dr. Joost Saanen:
Het eten smaakt goed en we maken nadat we zijn uitgetafeld een mooie wandeling richting Reichstag waar we nog een mooie lasershow krijgen te zien met een film die gaat over de historie van het gebouw. WOI, WOII, de val van de muur en andere belangrijke momenten in de geschiedenis die zich bij Reichstag hebben afgespeeld worden getoond in een zeer indrukwekkende reportage.
In de buurt van Reichstag en Branderburger Tor wordt er hard gewerkt aan de laatste loodjes van de voorbereiding van de marathon die staat te beginnen. Het wordt al laat en we besluiten de bus terug te nemen. Ik ga naar bed en val uiteraard weer veel te laat in slaap. Zenuwachtig ben ik totaal niet. De wekker staat ingesteld op 6:00 uur. De marathon begint om 9:00 uur en je wil geen ochtendstress wanneer je bijvoorbeeld oponthoud hebt. Vroeg uit de veren dus.
’s Ochtends word ik wakker van de wekker. Om heel eerlijk te zijn heb ik zo lekker geslapen dat ik een beetje baal dat ik er uit moet. Het duurt heel even voordat ik besef dat het vandaag marathon-day is. I weet zeker, dat wanneer ik mijn wekker niet had gezet, ik me gruwelijk had verslapen :) De ochtend begint met een vast ritueel; kopje koffie en een broodje. Iedereen in huis ligt nog op één oor en rond 7:00 trek ik zachtjes de deur van het huis achter me dicht. Om de hoek van de straat neem ik bus X83. Deze bus gaat richting S-bahn ‘Lankwitz’.
Op het station pak ik de metro naar ‘Potsdamer Platz’ en eigenlijk hoef je alleen nog maar de sportschoenen te volgen om vanzelf in het startvak terecht te komen. Bij het inschrijven heb ik waarschijnlijk iets verkeerd ingevuld want ik start in vak G, het één na laatste startvak, voor mensen met een richttijd tussen 4:00 en 4:15 uur. Wil ik ongeveer in 3:45 uur finishen, zal ik een paar duizend lopers in moeten halen. Ik besluit om één startvak op te schuiven (F) maar helaas wordt de toegang me geweigerd door mensen van de organisatie. Streng! Een paar meter verderop klim ik tijdens een onoplettend moment over het hek om toch nog in het gewenste vak terecht te komen. Hier ga ik meteen op zoek naar de pacers van 3:45 uur. Eén van de pacers ziet er in iedergeval al ervaren uit. Het is een aardige Brit met stevige kuiten. Hij zal een jaar of 50-55 zijn geweest, denk ik. Ik raak met hem aan de praat en hij geeft aan op een zeer strak tempo te gaan lopen en niet te stoppen bij drinkposten.
De deelnemers worden ondertussen opgezweept door de speaker en voor ik er erg in heb is het 9:00 uur en zijn de elites al gestart. Enkele minuten later komt ons startvak al wat in beweging en wandelend lopen we richting de start. Om 9:20 uur druk ik mijn Garmin-horloge in en zijn we weg. Zo goed als het gaat, probeer ik in de buurt van de pacer te blijven. Het is enorm druk en hierdoor is dit een behoorlijke opgave. Gelukkig heeft hij een ballon aan zijn middel hangen zodat hij goed herkenbaar is. Maar helaas, bij kilometer 2 floept de ballon de lucht in. Hierdoor zal het moeilijk worden om bij hem in de buurt te blijven. Gelukkig heeft hij een fel geel shirtje aan die je op een afstand aardig goed kunt zien.
Tijdens het lopen, merk ik dat het constant in de gaten houden van deze pacer me veel energie kost. Door de drukte is het trouwens ook flink opletten geblazen om niet vallen of op iemands hakken te lopen. Ik besluit dan ook hem te laten gaan er verder geen aandacht aan te schenken. De kilometers die volgen gaan goed. Bij kilometer 8 graai ik een muesli-reep uit mijn broekzak en probeer deze hardlopend op te eten. Het smaakt me niet echt goed, dus het kost me dan ook moeite om het weg te krijgen. Ondertussen neem ik bij iedere drinkpost water en af en toe een energiedrankje. Dat laatste is misschien − dat zal later blijken − niet zo’n slimme keuze. Drinken zien te bemachtigen is door de drukte trouwens ook een hele operatie. Bij iedere drinkpost is het rechts over de schouder kijken naar de dode hoek, en dan invoegen richting tafels waar de duizenden bekers water staan opgesteld. Het is uitkijken om niet omver gelopen te worden.
Tijdens de voorbereiding heb ik uitsluitend getraind met water. Een belangrijke stelregel voor de laatste week van de marathon (en tijdens de marathon) is eigenlijk eenvoudig: Doe geen dingen die je normaal ook niet doet, ga niet anders eten, ga zeker niet experimenteren.
Mijn familie staat me, net zoals in 2014, op te wachten bij de Yorckstraße. Dit is op het halve marathon punt. Door een rekenfoutje van mijn neef missen ze me bijna. Volgens zijn berekening was ik namelijk al voorbij gekomen :) Net op het moment dat ze weer willen vertrekken, ziet Mirja me lopen. Ze schreeuwt me toe en ik groet enthousiast. Ik stop niet zodat ik niet uit de flow raak. Bij het halve marathon punt loopt het allemaal nog lekker. De linker hamstring die de laatste week wat opspeelde voelt niet bijzonder vervelend. Ik kijk op mijn klokje en zie dat ik ongeveer 1:52 uur onderweg ben, prima op schema. Het enige wat niet helemaal goed lukt, is eten. Ik heb immers nog maar één muesli-reep gegeten en dat is veel te weinig. Rond het 25 kilometer punt neem ik een energiegelletje. Ook vind ik weer aansluiting bij mijn pacer die ik in eens met zijn geel shirtje voor me zie lopen. Bij 32 kilometer roept hij me toe: “only 10k mate, keep running. Remember, from now it’s only in your head!”. Aan mijn benen kan ik ondertussen voelen dat ik er al aardig wat kilometers op heb zitten. Bij 34 kilometer zegt de pacer dat we op schema 3:44 uur lopen en hij vraagt aan het groepje die hem volgt of iedereen zich goed voelt. Hij stelt voor om iets te versnellen, zodat we uit gaan komen op een eindtijd van 3:41-3:42. Iedereen stemt in en ik vind het ook prima.
De Berlijnse muur is al in 1989 gevallen maar het lijkt dat ik er bij een kilometer of 35 toch opeens tegenop loop. Het gebeurt bij een drankpost waar ik een bekertje water drink. Op dat moment is er nog niet veel aan de hand maar nog geen minuut later komt dat water er weer net zo hard via de bovenkant weer uit. Mijn maag is duidelijk van streek. Binnen de kortste keren voel ik me kotsmisselijk. Van ellende ga ik over een dranghek hangen en gooi mijn halve maaginhoud eruit. Aan de andere kant van het hek zie ik mensen aan de kant springen. Begrijpelijl; bang natuurlijk om onder gespetterd te worden ;) Het schouwspel lijkt op te luchten en ik vervolg mijn weg. Het lukt me dan zelfs nog om bij de pacer te komen. Hierna gaat het eigenlijk weer meteen mis en mijn benen stoppen er even helemaal mee. Het is een rare gewaarwording maar het zal mijn onderbewustzijn zijn geweest die besluiten om te stoppen met lopen. Wandelen lukt gelukkig nog wel maar ik voel me alles behalve goed.
Bij 37 kilometer staat mijn familie weer aan de kant en ik geef aan dat het niet lekker gaat. Mirja maakt nog een foto van me:
Na een nieuwe wandelpauze, lukt het me toch weer om te rennen maar na een korte periode hang ik weer in de hekken. De kilometers die volgen zijn - op zijn zachts gezegd - niet echt leuk. Afwisselend hardlopen en wandelen, bereik ik het 40 kilometer punt. Hier doe ik nog een poging om een beker water ter drinken wat lijkt te lukken. Opvallend genoeg, lukt het me de laatste 2 kilometers hardlopend te volbrengen.
Een paar honderd meter voor de finish loop ik onder de Brandenburger Tor door. Eigenlijk had dit gewoon de finish moeten zijn. Ik tel de meters bijna letterlijk af, nog 300 meter. In de verte zie ik de finish. Mijn god wat voel ik me slecht. Nog 150 meter. Ik moet eigenlijk overgeven maar op dit moment is dat bij die duizenden mensen publiek zo ontzettend gênant. Eindelijk kom ik dan de finish over! Ik druk mijn Garmin uit en zie een tijd van 3:47:54 staan. Het zal geen charmante doorkomst zijn geweest (= kokhlazend), maar ik zet wel een persoonlijk record neer ;) Omdat ik de laatste 5 kilometer zo’n 5 minuten heb verloren voelt het op dat moment niet zo. 10 meter na de finish ga ik opnieuw over een hek hangen en kots ik mijn laatste vocht uit mijn lijf. Pffff, wat ik heb ik diep moeten gaan. Na 2 minuten denk ik alweer aan de volgende marathon ;)
Blij neem ik mijn medaille in ontvangst. Even later plof ik neer op het gras. Het is me toch weer gelukt. Opgeven is inderdaad geen optie. Die finish wordt gehaald, ook al is het kruipend. Ik trek me omhoog en door de menigte ga ik op zoek naar een metro-station die me naar mijn familie brengt.
Marathon Berlijn is en blijft een prachtig evenement. Het is er druk en daar moet je tegen kunnen. De eerste 35 kilometer liep het lekkermaar daarna ging het toch een soort van mis. Het is voor mij belangrijk om uit te zoeken wat de oorzaak van die misselijkheid is, want ik heb hier vaker last van. Ikzelf denk dat ik té weinig heb gegeten. Hier zal ik de komende tijd aandacht aan besteden. Dit wil zeggen dat ik wat meer ga experimenteren met verschillende soorten voeding. Ik denk aan natuurlijke voeding zoals dadels, noten, etc. ook gezien die gelletjes nooit echt goed vallen. Mijn ervaringen kunnen jullie lezen op deze website :)