Marathon Eindhoven, wat ben je mooi!
Gepubliceerd op 17 oktober 2015
Oké, ik moet toegeven, het was een beetje een maf idee. Twee weken eerder liep ik al een marathon, namelijk in het mooie Berlijn. Eigenlijk was het plan om in Eindhoven te gaan voor een “snelle” Halve, maar op het laatste moment ging de overname van een startbewijs –wat me op marktplaats overigens wel al was toegezegd– toch niet door. Hierna kon ik alleen nog maar startbewijzen vinden in startvakken met een streeftijd van > 2:00 uur. En eerlijk gezegd, had ik daar niet zoveel zin in. Die 42,2 kilometer ging steeds meer in mijn hoofd zitten. Zeker omdat de route dit jaar voor het eerst uit één ronde bestond (in plaats van twee). De route was uitgebreid met een mooie extra lus aan de zuid-kant van Eindhoven.
Is dat nou wel verstandig?
Na wat peilen bij familie, vrienden en trainer wat ze van mijn plannen vonden, werd me al snel duidelijk dat de meeste het niet zo’n bijster goed idee vonden. Om een indruk te geven, mijn moeder zei: “dét ie mar nè kapôt git”, vrienden van me zeiden: “idioot!”, mijn vriendin vond het “overdreven, maar je moet het zelf weten” en mijn trainer gaf bij de vraag: “Hoe dom is het met een schaal van 1 = superslim en 10 = oliedom”, een 6-7.
Startbewijs
Gehoorzaam als ik ben, reed ik zaterdagavond 10 oktober richting Nuenen, om daar een startbewijs op te halen voor de hele marathon. Een sympathieke man had een startbewijs over omdat er op het laatste moment iets tussen was gekomen. Voor €20,= was ik ‘de man’. Scheelde me toch zo’n €35,= vergeleken met na-inschrijven. Prima geregeld, alhoewel ik er ook wel een beetje een dubbel gevoel bij had. Het is alsof je bij de Expo –waar mensen hun startbewijzen ophalen– achter een heg gaat zitten, vervolgens ga je wachten tot iemand door zijn enkel gaat, om dan te vragen of je zijn/haar startbewijs mag overnemen omdat zelf lopen waarschijnlijk toch niet meer gaat. Of een leeuw die op zijn dooie gemak achter prooi aan gaat, wachtend op een misstap/fout van het beest, om vervolgens toe te kunnen slaan. Zoiets.
Raceday
Het plan was om zondag de trein te nemen om 8:10 uur maar ik kon mijn bed niet uit. Wellicht had dit te maken met het feestje van een dag eerder, waardoor ik pas om 01:30 uur in bed belandde (ideale voorbereiding). Dan maar de trein van 9:10 uur.
In Eindhoven aangekomen loop ik naar de Expo om mijn spullen af te gooien. Daar binnengekomen, komt je de tijgerbalsem geur al tegenmoet. Een bekende geur voor mensen die vaker mee doen met hardloopevenementen.
Ik start vandaag vanuit het laatste startvak en dat is helemaal prima. Het doel is genieten van de omgeving, lekker lopen en natuurlijk blessure-vrij blijven. Tijd is dus helemaal niet belangrijk.
Het weer is werkelijk perfect. Ik kan me geen mooiere dag bedenken. De lucht is strak blauw en de zon schijnt volop. Er staat een fris windje, maar het blijft ideaal loopweer.
De start is om 10:00 uur bij de Mathildelaan. 3 minuten later passeer ik de mat bij de start. Piep. De route gaat eerst langs Strijp-S, dan via de Noord-Brabantlaan onder een viaduct de snelweg door. Het is veel minder druk met lopers dan dat ik gewend ben bij de grote stadsmarathons zoals Berlijn of Barcelona. Ik kan heerlijk vrijuit lopen. Super! Natuurlijk voel ik aan mijn benen dat ze niet helemaal 100% uitgerust zijn, maar het lopen gaat er niet minder om.
Vera
Bij 8 kilometer raak ik aan de praat met een dame. Haar naam is Vera en ze loopt vandaag haar 2e marathon. Haar 1e marathon liep ze 2 jaar eerder in Rotterdam in een tijd van 4:30 uur, maar vandaag was het plan toch wel iets sneller te gaan. Het is gezellig en we besluiten om samen te lopen.
We lopen een stukje voor de pacers van 4:15 uur maar we merken dat we langzaam worden bijgehaald. Volgens mijn horloge gaan de pacers wat te snel en we besluiten om er achter te lopen.
De felle zon in combinatie met een retestrak asfalt geeft een magisch gevoel. Het lijkt bijna alsof ik over het asfalt heen zweef. Vera en ik praten honderduit over vanalles; harloopwedstrijden, werk, kinderen. De kilometers vliegen voorbij.
Na het halve marathon punt loopt het nog steeds super. We beginnen nu aan de 2e lus, de route van de Halve Marathon. Deze route ken ik want de halve marathon liep ik hier al 4x eerder. De pacers van 4:15 uur zijn ondertussen al uit het zicht maar volgens mij horloge lopen we nog steeds op schema.
Na kilometer 25-30 wordt het wat zwaarder en ik merk dat Vera steeds minder praat. Logisch natuurlijk. Ze begint het zwaar te krijgen, maar knap genoeg levert ze vrij weinig in en kunnen we nog steeds tempo houden. Ik begin het ondertussen ook wel te voelen. Ook mijn linkerhamstring lijkt een mening te hebben…
De laatste kilometers
40 km en we zijn er bijna. Een band aan de kant van de weg speelt iets wat op de “shadows” lijkt. Dit was de favoriete muziek van mijn vader die helaas veel te vroeg is overleden. Verdorie, het raakt me en ik krijg een brok in mijn keel en tranen in m’n ogen.
Nu nog even door Stratum. Wat een geweldig stuk is dit. Honderden mensen staan hier on je aan te moedigen en scanderen mijn naam. Het doet denken aan een bergetappe van de Tour de France. Wat een sfeer, geweldig! Het mooie is, dat het ons in de drukte nog lukt, om de 4:15 uur pacers in te halen. Bij de allerlaatste bocht, zie ik mijn zus en mijn schoonbroer staan. Toch maar even stoppen om een kort praatje te maken. Hierna loop ik verder en kan er nog een eindsprintje uitpersen. Onder luid applaus komen Vera en ik tegelijk over de finish. De klok staat stil op 4:14 uur. Goed genoeg voor vandaag ;)
Sfeervolle marathon
Ik kan terugkijken op een supermooie marathon. Wat me het meest opvalt is de sfeer. Deze is fe-no-me-naal. Persoonlijk vind ik het beter dan Berlijn, Barcelona of Stockholm. Wat een superevenement. En wat een perfecte organisatie. Ook de drukte tijdens het lopen valt heel erg mee (bij de marathon-afstand althans). Dit is zeker een pluspunt. Volgend jaar ben ik weer van de partij.
En nu?
Even pas op de plaats. Ik kan niet ontkennen dat het bereiken van een finish een verslavend effect heeft. Marathons lopen is leuk maar er zijn ook andere dingen die tellen in het leven. Belangrijkere(!) dingen. Mijn schoenen aan de wilgen hangen is denk ik niet de juiste oplossing. Het hardlopen brengt me te veel goede dingen. Hardlopen is ook therapeutisch maar belangrijk is die grens. Hardlopen op een gezonde manier, zonder de belangrijke dingen –zoals kinderen, partner en vrienden– uit het oog te verliezen. Dat is het doel voor de komende tijd.