Verslag marathon Berlijn 2016
Gepubliceerd op 2 oktober 2016
24 september 2016. We rijden door de Yorckstraße richting Berlin Vital om het startbewijs op te halen. Wat is Berlijn toch een mooie stad. Ongelooflijk dat je in zo’n metropool gewoon de auto kunt pakken als je ergens midden in de stad moet zijn. Niks geen parijse taferelen. Het is de 3e keer dat ik hier ben. Zo deed ik in 2014 en in 2015 al mee met de Marathon in Berlijn.
“Zie je dat bijzondere ijzerwerk daar om die schoorsteen heen? Dat is speciaal gemaakt voor de schoorsteenveger. Niet zo maar iemand hier in Berlijn”, zegt Kim.
Kim is mijn neef en woonachtig in Berlijn. In sommige landen worden bepaalde ambachten — zoals een smid of timmerman — uitgevoerd in de originele klederdracht. Dit geldt ook voor schoorsteenvegers. In sommige landen heb je als schoorsteenveger status en hebben mensen respect voor je.
“Ze zeggen dat een schoorsteenveger geluk brengt wanneer je ze ziet op een bruiloft. Of je krijgt geluk wanneer je ze aanraakt of een tik op hun schouder geeft”, gaat Kim verder.
Bijzonder.
We parkeren de auto en lopen naar de Expo. Daar heb ik binnen 5 minuten mijn startbewijs opgehaald.
Na een knuffel en een praatje met Haroldinio (die ik bij iedere marathon tegen kom), zitten we alweer terug in de auto.
’s Avonds gaan we een hapje eten bij een Italiaan in de wijk Lankwitz. Deze ligt op loopafstand van het huis van Kim, waar we net als andere jaren weer mogen logeren. Vorig jaar had ik nogal wat last van mijn maag gekregen tijdens het lopen. Achteraf zou dat ook wel eens te maken gehad kunnen hebben met die pittige tortilla van de avond ervoor. Spaghetti dit keer. Die smaakt goed.
Bij terugkomst trek in mijn hardloopschoenen nog even aan en loop ik een rondje van een paar kilometer. Om de benen op spanning te brengen. Even kijken hoe ik ervoor sta. Normaal loop ik vlak voor een wedstrijd zo weinig mogelijk — bang om me te blesseren. Ik heb in de voorbereidingen geen last gehad van (noemenswaardige) pijntjes dus durf ik het wel aan.
Zondagochtend.
De wekker gaat vroeg. Marathon-day! Het belooft een warme dag te worden. Met de bus en daarna de metro sta ik voor ik weet in de buurt van de Brandenburger Tor. Je ruikt hier Berlijn.
In de aanloop naar deze marathon heb ik veel getraind, dus een PR behoort zeker tot de mogelijkheden. Ik neem me voor om te vetrekken op 4:55-5:00 min/km en als het lekker loopt eventueel nog iets te versnellen in de 2e helft.
Ik zal jullie een uitgebreide beschrijving van de eerste 25 kilometer besparen. Hiervan kan ik alleen maar zeggen dat het erg lekker liep en dat ik strak op schema kon blijven lopen.
Bij kilometer 26 zie ik in mijn ooghoek een man met een zwarte hoed lopen. Hij draagt een ladder onder zijn arm. Hé, is dat niet .. ja, dat is een schoorsteenveger. Eentje die als een soort symbool — in orginele kledij — de marathon loopt. Ik kruis van rechts naar links al slalommend de straat over en tik hem op zijn rechterschouder. Hij kijkt op en lacht vriendelijk naar me. Waarschijnlijk ben ik niet de eerste vandaag die geluk nodig heeft.
Het is alsof zijn schouder de “uit”-knop is van mijn benen, want vrijwel direct na deze magische aanraking zakt de moed me letterlijk in de schoenen. Ik zit dan op kilometer 28km. En dan is het nog ver. Nog een dikke 14km. 14km met lood in de benen! Dit zijn geen helpende gedachte en ik stop direct met lopen en spring de stoep op. Deze schoorsteenveger brengt me niet het geluk wat ik had gewild. Misschien heb ik zijn verkeerde schouder geraakt? Of was het geen echte schoorsteenveger? Een vloek?
Nog nooit ben ik zo dicht bij een DNF (Did Not Finish) geweest. Hoe ik het voor elkaar heb gekregen weet ik nog steeds niet, maar op een of andere manier heb ik me nog weten op te peppen om door te gaan.
Omdat ik een eindsprintje nodig heb om onder de 3:45 uit te komen, tik ik nog even mijn maximale hartslag aan van 205. Mijn hart functioneert nog prima.
Weliswaar ging het niet helemaal volgens de planning, maar de missie om een PR te lopen is wel gelukt. Helaas een minuutje of 15 te langzaam, maar goed. Volgende keer proberen we het gewoon weer opnieuw.
3x Marathon Berlijn uitgelopen achter elkaar. Het is een zegen om dit te kunnen en mogen doen. Ik kan dat niet vaak genoeg herhalen. Dus zolang ik het kan, ga ik door. En voor de mensen die het knap vinden: dat is het helemaal niet. Ieder gezond mens kan het. Je moet er hard voor trainen en het doet een beetje pijn, dat wel.
En toch weer een PR hè, misschien was met dat zonder dat tikje op z’n schouder niet gelukt. Wie zal het zeggen…
