Marathon Barcelona 2015: I did it!
Gepubliceerd op 16 maart 2015
Het zou een druk weekend worden. Zaterdag vliegen en zondag weer terug. Ondertussen ‘even’ een marathon lopen.
Zaterdag 14 maart
Om 10:30uur in de ochtend sta ik op Airport Einhoven en vlieg ik naar Barcelona. Daar aangekomen pak ik de Aerobus richting verblijfplaats. De eigenaar van het ‘appartementecomplex’ had me al een mail gestuurd en omdat er geen receptie was zou hij op me wachten. Het startschot van de marathon op zondag, zou al vroeg zijn (8:30 uur) dus ik had bewust een verblijf geboekt niet ver van de start (bij Plaça d’Espanya).
Rond 14:30 uur stap ik bij de afgesproken halte uit en loop ik naar het appartement. Het duurt even voordat ik het gevonden heb want het is goed verstopt in de drukke straat. Ik sta voor een grote bouwvallige flat, die lijkt op die van de foto. Nummer 472, tussen de tientallen namen op de deur zie ik eindelijk de naam van mijn appartement staan.
Albert woont naast het appartementen complex wat hij verhuurt. Hij doet me denken aan een spaanse variant van Danny de Vito (zonder staartje). Hij heeft een vale zwarte adidas jogging broek aan en wit/gelig shirtje. Samen met zijn hond word ik door het appartement geleid. Hij poogt me de regels uit te leggen die gelden binnen het appartement, maar hij is slecht te verstaan dus ik knik maar instemmend. Het appartement ziet er nog slechter uit dan op de foto’s, maar het bed is schoon en dat is het belangrijkste. Naast mij zijn er nog 5 andere marathonlopers. Het zijn spanjaarden die Engels spreken. We maken een praatje over leuke marathons en de mooie loopplannen in de toekomst.
Het weer is wat dreigend en er zit een flinke plensbui aan te komen. Ik weet er nog een leuke foto van te maken.
Ik loop naar de Expo waar ik mijn startbewijs op kan halen. Het is er druk maar het verloopt allemaal vlekkeloos. Ik vind die Expo’s altijd mooi. Wanneer je die hal binnentreedt begint het meteen te kriebelen. Ik laat een foto maken van mij en het startbewijs bij de “Marato Barcelona”-wall en besluit om even een hapje te gaan eten.
Maar waar ga je heen als je in een stad bent die je niet kent? Echt veel tijd om alles uit te vogelen is er niet, want ik ga immers zondag al weer terug. Bij Plaça d’Espanya is er genoeg te zien maar wat betreft eetgelegenheden is het karig. Aan de rotonde vind ik een leuk restaurant waar je lekkere tapas kan eten. Teven is er gratis WiFI 😉 Na een tijdje houd ik het voor gezien en ga ik terug naar het appartement; de kleren klaar leggen (ook ritueel) en vroeg naar bed. De wekker gaat immers al om 6 uur :)
Zondag 15 maart
Ik word vroeg gewekt door het geluid van een mede-marathoner en huisgenoot. Hij zit op het toilet en zo te horen heeft hij wat last van spanning. Mijn vaste routine bij lange duurlopen is een kopje koffie en 2 boterhammen met chocopasta. Albert heeft me uitgelegd dat hij van alles klaar zou zetten. Eieren, broodjes, fruit, jus d’orange en melk ‘in daa friedjjj’. Helaas is er geen koffie te vinden. Ik houd het bij thee en 2 croissants (uit de plastic verpakking) met iets wat op jam lijkt.
Op naar de start. Daar aangekomen is het druk. Belangrijkste is dat ik eerst even mijn koffer ergens kwijt kan want omdat mijn verblijf maar één nacht is, moet ik al meteen uitchecken. Dat gaat allemaal vrij vlot. De garderobe is prima geregeled. Na 15 minuten sta ik in het startvak. Het weer is goed. Niet te warm maar ook zeker niet te koud. Uit de speakers klinken een aantal bekende platen met een ‘hoog sentiment-gehalte’: it’s a beautiful day (U2), We will rock you (Queen) en Eye Of The Tiger (Survivor) mogen daar uiteraard niet ontbreken. Tijdens de plaat van Barcelona van Freddie Mercury & Montserrat Caballé gaat het eerste vak van start. Ik zelf zit in het grijze vlak. Na 12 minuten passeer ik ook de start en is de wedstrijd begonnen.
De afgelopen weken heb ik wat last gehad van kleine blessures en trainingsvermoeidheid dus het is even lastig in te schatten hoe mijn lichaam het vandaag doet. Mijn voorbereiding was hierdoor niet optimaal. Ik heb dan ook weinig getraind de afgelopen 3 weken. Ook al is in de tapering–fase minder trainen geoorloofd, echt fijn voelt het nooit. Vooral mijn knie baart me wat zorgen. Ik heb dan ook de laatste 7 dagen helemaal niet meer (durven) lopen. Maar goed, zo’n mooie marathon waar je al maanden naar toe leeft / traint laat je natuurlijk niet zomaar schieten. Gelopen wordt er!
Na de start lopen we meteen tussen twee hoge gemetselde torens in Venetiaanse stijl richting de rotonde die voorzien is van een spectulair monument omringd door water (ik heb me laten vertellen dat dit de rivieren en zeeen van Spanje representeerd). Het publiek is uitzinnig en het zonnetje schijnt. Toch voel ik al meteen dat mijn benen niet helemaal goed zijn. Na een kilometer of 3 begint mijn rechterkuit te zeuren. “Nu al?”, schiet er door mijn hoofd. En ik moet nog 39,2 km. Dat zijn natuurlijk niet de meest opbeurende gedachten :) Op dat moment zet ik eigenlijk een snelle tijd al uit mijn hoofd, want ik merk dat in een harder tempo lopen meer pijnlijker is. Enkele kilometers gaan voorbij en mijn kuit begint steeds meer tegen te sputteren. Ook al zijn de externe omstandigheden goed (weer, locatie en ambiance), voor mij is het altijd moeilijk om te genieten van het moment wanneer een bepaalde plek van het lichaam continue de aandacht opeist. Maar, van te voren heb ik het volgende motto bepaald: “Opgeven doe je alleen maar wanneer het weer wat beter gaat”.
Toch speelt deze gedachte de daaropvolgende kilometers voortdurend door mijn hoofd. Stoppen en terug wandelen is nog goed te doen, dus die optie is er. Maar nee, daar zijn we niet dat hele eind voor gekomen! We passeren Camp Nou, misschien wel het bekendste voetbalstadion van de wereld. Een prachtig stadion maar dan voornamelijk aan de binnenkant. Voorzieningen op het parcours zijn uiterst goed verzorgd. Om de paar kilometer wordt er van alles uitgedeeld. Ik pak alles aan en probeer veel water te drinken. Bij 7 kilometer pak ik een energiereep en bij 14km duw ik mijn eerste BORN-gelletje naar binnen. Placebo of niet, zo’n suikerkanon geeft je toch altijd eventjes een oppepper. De kilometers gaan voorbij. De route is behoorlijk heuvelachtig. Het vervelende is dat bergop lopen beter voelt voor mijn kuit, terwijl bergaf niet echt fijn gaat. Bergop voelt dus als een beloning en bergaf als een straf. De knie houdt het verbazingwekkend goed. Ook met hart en longen is niets aan de hand, deze zijn goed getraind. Ik ben voornamelijk bezig met geconcentreerd lopen (geen misstap zetten) en piekeren. Dit kost ook veel energie. Ik passeer het halve marathon punt en kijk op mijn horloge: 01:58:30. Van mijn spaanse vriend van het appartement heb ik gehoord dat de 1e helft de zwaarste is. Na 22/23 km gaat het plots wat beter. De rest van mijn lijf wordt wat vermoeid en dit heeft een positief effect. Langzaam krijg ik het goede gevoel terug. Ik loop hier gewoon in Barcelona, midden op straat, alleen met duizend anderen! Hoe VET is dat? Hoe gelukkig mag je je prijzen dat je dit uberhaupt kunt en mag? Ik focus me op het 30 kilometer punt en neem me voor dat ik op dat moment kan gaan wandelen en dan nog binnen de 5 uur kan binnenkomen.
Ik friemel mijn iPhone uit mijn heuptasje en probeer een andere playlist op te zetten. Die “JTEG greatest hits” begint een beetje mijn neus uit te komen. Het wordt tijd voor wat pittige muziek. Met I want to be a hippy van Technohead loop ik door PG. Garcia Faria vlak naast het strand van Barcelona. Mijn kuit voel ik nog steeds maar is stabiel. Dat publiek, zo gaaf. Die spanjaarden kunnen een feestje bouwen kan ik je vertellen. Gelletje erin, endorfine door mijn lijf en dan toch even dat heerlijke kippenvel moment. Het shirtje van het Nederlands Elftal wat ik voor deze gelegenheid heb gekocht zorgt af en toe voor wat schreeuwende Spanjaarden: “waaaa ola Ollanda”. Ik had er nog even aan gedacht om “van Persie” op de achterkant te laten drukken maar vond dat weer iets te chauvinistisch (en provocerend :)
Het laatste stuk gaat weer wat bergop maar ik kan het tempo redelijk vasthouden. Ik waag me maar niet op een versnelling. De finish blijft een magisch moment. Ik zet mijn Garmin uit en zie een tijd van 3:58:45 staan. Geen PR maar toch binnen de 4 uur. Gezien de omstandigheden mag ik hier tevreden over zijn.
Marathon Barcelona was een mooie ervaring. Het is een super sfeervolle marathon met veel publiek en kans op lekker weer; een aanrader dus! Ik heb veel geleerd, het was afzien. Maar de geest heeft het van het lichaam gewonnen. Dit smaakt naar meer buitenlandse stadsmarathons. De volgende staat al op de planning Marathon Lissabon!
