Koning van... Düsseldorf
Gepubliceerd op 26 april 2016
Impulsieve acties; dat je ‘s avonds op de bank zit en nagaat wat je allemaal die dag hebt mee gemaakt. En dat je dat van te voren natuurlijk nooit had kunnen bedenken. Ik hou ervan. Het kost misschien wat energie maar zorgt wel voor een unieke ervaring.
Zo besloot ik zaterdag mijn startnummer van Koning van Spanje “om te ruilen” voor een startbewijs voor een marathon in… Düsseldorf. Begrijp me niet verkeerd, de Koning van Spanje blijft één van de mooiste hardloopevenementen van Nederland. In 2014 en 2015 liep ik hem ook al met veel plezier. Maar toch vond ik het tijd voor iets nieuws…
Ik weet eigenlijk niet veel van Düsseldorf. Ja, dat er een vliegveld is en dat het er met kerstmis gezellig kan zijn. En dat je het schrijft met puntjes op de u. Zo’n late beslissing vereist wel een goede planning. Het startschot laat namelijk niet op zich wachten.
Om 5:00 uur gaat de wekker en na 2 koppen koffie zit ik in de auto op weg naar onze Oosterburen. Het idee is om ergens buiten de stad de auto te parkeren en vervolgens verder te reizen met de tram. Zo kom ik rond 7:00 uur aan bij een klein stationnetje genaamd Haus Meer in Meerbusch (wat aan de rand van Düsseldorf ligt). Parkeren is gratis en de treinreis ook (als je tenminste net als mij te lui bent om een kaartje te kopen).
Na 15 minuten stap ik uit bij station Tonhalle / Ehrenhof en hierna is het nog maar enkele minuten lopen naar het hotel. Hier heb ik afgesproken om mijn startbewijs op te halen.
Dit gaat allemaal vlot en zo sta ik om 7:45 uur al bij de startvakken. Een beetje héél erg vroeg want er is werkelijk nog niemand.
Ik stuur een appje dat ik de de eerste ben en dat wordt door mijn thuisfront niet helemaal juist geinterpreteerd. Even denkt mijn dochter dat ik de marathon van Düsseldorf heb gewonnen, de schat :)
Het is koud, zeg maar gerust: FUCKING KOUD. Zo’n 3 graden. Mijn jas had ik helaas in Budel laten liggen dus ik probeer me wat op te warmen bij één of ander bedrijfsgebouw.
Bij de start kom ik Haroldinio Abauna tegen. Wáár ik ook ga lopen, Haroldinio is er altijd. Zo kwam ik hem tegen tijdens de Marathon van Berlijn, Barcelona, Geldrop en 2 weken geleden in Rome. Haroldinio ademt hardlopen. Hij ís hardlopen. Een mooi mens.
Het is zover! Om 9:12 passeer ik de startlijn en de wedstrijd is begonnen. Mijn 12e marathon. Altijd weer spannend wat het gaat brengen, want het blijft een pokke-eind. Zoals altijd begin ik in een rustig tempo. Even kijken hoe alles aanvoelt.
Een voordeel van een startbewijs overnemen op het laatste moment, is dat het (vaak) goedkoper is. Een nadeel is dat je die dag even een andere naam hebt. Vandaag heet ik “Tanja” — deze naam staat op mijn startnummer afgedrukt. En dat trekt toch wat aandacht. Meerdere malen hoor ik mensen roepen. “heeee, sie haben toch nicht diesen namen?”.
Ik zink weg in gedachten. Ik loop hier toch maar weer even, daar heb je gezond lijf voor nodig. Ik prijs mezelf gelukkig. Ook mag ik me gelukkig prijzen dat ik mijn startnummer niet heb overgenomen van iemand met een voornaam als “Adolf” Want hoe word je dan aangemoedigd? “Laufen Adoo….?!”. Of je inschrijven als Adolf en dan je startbewijs verkopen. Dat zou ook een “giller” zijn. Bij het overhandigen nét voor de start zeg je dan: “Oh trouwens, je loopt wel met mijn naam op het startnummer, maar dat zal niet zo’n probleem zijn toch?”. Flauwekulletjes, maar het zegt iets over mijn gedachtenspinsles tijdens een uurtje of vier ‘links-rechts-repeat’.
Het loopt vandaag lekker. De kilometers vliegen voorbij en voor ik er erg in heb passeer ik het halve marathon punt. Op mijn horloge staat 1:55 uur. Ik begin te rekenen: 2 x 1:55 = 3:50 uur (rekenwonder) dus een tijd binnen de 4 uur moet vandaag prima haalbaar zijn. Maar het is nog ver…
Na een tijdje lopen merk ik dat ik iets té veel gedronken heb — te veel water weliswaar. Voeding en hydratatie blijft voor mij een moeilijk onderwerp. Ik merk dat ik meer water binnen krijg, dan dat ik weg kan zweten. Dit zorgt voor de nodige oprispingen en boeren en een lichte misselijkheid waar ik wel vaker last van heb aan het eind van een wedstrijd. We draaien de hoek om en er dringt een onaangename geur van düsseldorfse braadworst mijn neus binnen. Met vochtige ogen kan ik nog net erger voorkomen.
Nadat ik even geen water meer heb gedronken en een boompje heb opgezocht gaat het beter. Eigenlijk loopt het nog best soepel. Mijn benen voelen nog relatief fris. Rond de 33 km besluit ik om nog wat gas bij te geven.
De daaropvolgende kilometers gaan rond de 5:00 min/km (12km p.uur). Het zou zomaar eens een PR kunnen worden. De laatste kilometer moet ik nog even een sprintje trekken om onder mijn tijd te komen van de marathon Berlijn (afgelopen september). Het lukt me net. Eindtijd: 3:47:39. De versnelling op het eind geeft een goed perspectief voor een snelle(re) marathon ergens in het najaar. Maar voor nu, even genoeg lange afstanden. Eerst even wat relatieve rust en daarna trainen voor een snelle 10 kilometer tijdens de Singelloop in Weert.
