Trail by the Sea 2016
Gepubliceerd op 22 februari 2016
Augustus 2015. Het is een warme broeierige zomerdag. We zitten op het terras bij een gezellige Italiaans restaurant in Burgh-Haamstede. We zijn op vakantie in Zeeland. Mijn dochters liggen beiden op een terrasstoel te slapen. Mijn vriendin en ik nippen allebei van een koud pilsje. We zijn wat aan het wegzwijmelen waarna ik plots zeg: “Er zijn van die plaatsjes waar je nooit meer komt in je leven, Burgh-Haamstede is zo’n plaatsje, proost!”.
Februari 2016. De brievenbus klappert. Er ligt een brief op de mat. Ik maak hem open en vind een startbewijs van “Trail by the Sea”, een trailrun in Zeeland waar ik me in een opwelling samen met m’n (loop)maatjes Roy en Joyce heb ingeschreven. Burgh-Haamstede staat er op het startbewijs. Verrek, was dat niet…
Wat kun je van een trail in het duingebied verwachten, vraag ik me onderweg naar Zeeland in de auto af. Normaal gesproken bereid ik me op zijn minst een beetje voor door bijvoorbeeld wat YouTube-filmpjes te bekijken van voorgaande edities. Helaas heb daar nu niet op tijd aan gedacht. Ok, ik weet dat het aan de kust behoorlijk kan waaien. Ook zijn de duinen heuvelachtig maar niet vergelijkbaar met de heuvels in de Ardennen (toch?). Het meest maak ik me eigenlijk druk om het ‘mulle zand’. Alhoewel deze voldoende aanwezig is mijn trainingsgbied (Weerter- en Budelerbergen ), vermijd ik dat gestuif maar al te graag.
Het is even dringen bij de start en het scheelt niet veel of ik val bijna in de naastliggende sloot. Iets over 11:00 uur zijn we weg. De temperatuur is goed (11 graden), de wind is inderdaad stevig (windkracht 7-8). Joyce loopt vandaag haar eerste trail en gaat voor de 14km. Roy en ik gaan voor de marathon-afstand. Makkelijk zal het niet worden vandaag, dus we besluiten om rustig van start te gaan.
De route is mooi en we worden verwend met mooie paden en vergezichten in de duinen. In het begin bestaat de route voornamelijk uit singletracks maar wanneer we verder op weg zijn, krijgen we toch steeds meer met het mulle zand te maken. Bepaalde stukken van de route gaan ook over het strand.
De zee is onstuimig en het waait er ontzettend hard. Geweldig die wind! Dit soort taferelen heb je niet bij ons in Brabant en dat is ook één van de reden dat de trip van 2 uur het dubbel en dwars waard maakt. In onderstaande filmpjes krijg je indruk van hoé hard de wind daadwerkelijk waait.
Wanneer we bij kilometer 33 eindelijk weer een beetje op een normaal pad uitkomen bekruipt me een eurofisch gevoel. Dit moment doet me denken aan een verhaal in een boek van Erik Bertrand Larssen. Hier beschrijft hij een helweek tijdens zijn militaire diensttijd. Een moment waar hij onzettend diep moest gaan en in erbarmelijke weersomstandigheden opdrachten moest uitvoeren. Wanneer hij rillend van de kou midden in de nacht de strijd wil opgeven, krijgt hij van een aspirant een wolle trui. Een klein gebaar, maar in deze context van grote betekenis. Dat – bij nader inzien best wel stomme – pad waar we bij 33 km op uit komen voelt als een trui. Zonder te weten wat er nog op ons staat te wachten, voelt dit moment voor Roy en mij als een soort finish.
Maar goed, we zijn er nog niet. Hoewel mijn benen hun beste tijd hebben gehad, weet een gelletje me nog uit een dipje te halen. De laatste kilometers gaan heuvel op en heuvel af – door alweer dat verdomde mulle zand. Eindelijk is daar dan de finish waar we onder toejuichen van Joyce worden binnengehaald. Marathon 10 is in de pocket. De medaille is binnen maar er moest hard voor gewerkt worden. Ook Joyce heeft een enorm goed debuut gemaakt.
“Trail by the Sea” is een prachtig evenement dat wordt mogelijk gemaakt door enorm toegewijde en enthousiaste vrijwilligers. Tevens word je verwend met een ontzettende mooie en goed uitgepijlde route. Het was zeker de moeite om Burgh-Haamstede nog eens te bezoeken :)
Next stop, Maratona di Roma!